Stijladvies,kleuradvies,kleurenanalyse workshop, kledingadvies Den Bosch

“Mijn man kijkt of hij water ziet branden. “Zie je,” legt Akke Marije hem uit, “deze kleur is goed voor jou”. Ze heeft een blauw houthakkershemd in haar handen en laat hem verschillende broeken zien die daarbij passen. Een blauwe chino en een houthakkershemd. Ik zeg niets, omdat ik weet dat mijn man nog liever onder een steen kruipt dan dat hij deze kleren gaat passen. We zijn op de workshop stijladvies en kleuradvies stylingdag van X Styling&Image. De hele ochtend waren er workshops over kleur en stijl, kleurenanalyse, stijladvies en vanmiddag zijn we in Amersfoort op zoek naar een kledingset. Negen deelnemers, waaronder slechts één man, de mijne, drie stylistes. Ik heb al eens zo’n workshop gehad en in de praktijk valt het toch vaak tegen om de adviezen op te volgen. Net als mijn man kom ik toch elke keer weer uit op dezelfde soort kleding in dezelfde kleuren. We hebben ons ingeschreven voor deze dag omdat we onze horizon wat willen verbreden. Omdat iemand anders misschien toch net even anders tegen jou aan kijkt dan je zelf doet. We hopen dat we, door anders tegen kleding aan te kijken, er net even wat beter uit kunnen zien. Pure ijdeltuiterij natuurijk, maar dat mag de pret niet drukken.
We worden op onze wenken bediend. Akke Marije vliegt als een wervelwind door de winkel met als resultaat het houthakkershemd en de chino. Met gepaste tegenzin verdwijnt mijn lief in de paskamer. Chino’s zijn voor kakkers en houthakkershemden vindt hij stom, maar hij heeft zich voorgenomen dat hij alles zal passen wat Akke Marije voorstelt tijdens de workshop stijladvies kledingadvies kleurenanalyse in Den Bosch. Ik zit op een stoel en speel met mijn telefoon. Op Facebook reageer ik op de lacherige opmerkingen van mijn man’s collega’s over deze dag. Als het gordijn opengaat valt de telefoon bijna uit mijn handen. Hij ziet er GE-WEL-DIG uit. Dit hadden we zelf nooit uitgezocht, sterker nog: ik had hem normaal gesproken nog niet met tien paarden in deze kleding gekregen. Een kwartiertje later sta ik zelf in een bordeauxrood jasje voor de spiegel. Het is een kleur die ik al minstens twintig jaar niet meer draag, en ik vraag me ter plekke af waarom eigenlijk niet. Het jasje staat prachtig. Ik denk aan mijn moeder die al jaren roept dat alles donkerrood moet: mijn huis, mijn kleding. De kinderen praten haar regelmatig na “denk er om mama, donkerrood, donkerrrrrrrrood”. Als we na afloop de jongens ophalen zegt mijn moeder: “zie je wel, ik zei het toch, donkerrood.”